-
--
Ook op kenners in bredere kring heeft het optreden van Anouk inmiddels een diepe indruk gemaakt. Neem nu de gereputeerde dirigenten Erwin Scheltjens en Matty Cilissen toen zij voor de taak werden gesteld om haar als soliste te jureren.
-
-
Scheltjens zegt daarvan:”In de regel wordt een algemeen laureaat alleen maar toegekend aan solisten in de superieure afdeling. Het is zeer uitzonderlijk wanneer iemand in een lagere klasse die eer te beurt valt. Op grond van het stuk dat zij uitvoerde werd Anouk ingedeeld in de tweede klasse. Maar ze stak gewoon met kop en schouders boven alle andere deelnemers uit. Mij is vooral bijgebleven hoe natuurlijk en vanzelfsprekend zij musiceert”.
=
Cilissen voegt daaraan toe:”Anouk Neyens munt uit zowel wat haar speelstijl, klankvorming, techniek als muzikale beleving betreft. Omdat ze op haar leeftijd al zo’n professtioneel niveau haalt, reken ik haar zonder meer tot de buitencategorie. Er deden overigens nog twee zeer jonge leerlingen van haar saxofoonleraar Koen Maas mee. Die presteerden eveneens zeer goed. Ook dat mag best eens worden gezegd”.
--
-
IJs en weder dienende wacht deze 12-jarige dus een toekomst die het een en ander belooft. Reden genoeg om eens na te gaan hoe Anouk Neyens in het leven staat en wat haar beweegt; maar ook, en zelfs eerst en vooral, uit wat voor soort nest zij komt en hoe men haar daar ziet en beleeft.
-
-
Vader Robert Neyens spreekt bij voorkeur duidelijke taal tegen zijn 4 dochters van 18, 17, 15 en 12:”Ik zie hen niet graag alleen maar achter de computer zitten of voor de tv hangen. Ik heb er altijd op gestaan dat ze iets doen aan hun lichamelijke ontwikkeling".
-
"Daarbij mochten ze ieder voor zich een sport uitkiezen die hen op dat moment het meest aansprak. Ze mochten lid worden van de vereniging of club van hun keuze op voorwaarde dat ze het tenminste een jaar zouden volhouden. Kwamen ze er achter dat iets anders hen meer aansprak, dan stond het hen echter vrij om na dat jaar van keus te veranderen. Want ook al kan een beetje discpline geen kwaad: je komt alleen maar tot behoorlijke prestaties zolang je er aardigheid in houdt. Zo heeft Anouk aan zwemmen, atletiek, tennis en turnen gedaan”.
-
Anouk vult aan:"Dat deed ik allemaal graag. Maar zwemmen deed ik het liefst. Dat doe ik nu nog steeds 2 keer per week".
-
"...dat je je niet het vijfde wiel aan de wagen voelt..."
-
Robert:”Zelf heb ik altijd veel gesport. Heb vroeger serieus aan motorcross-competitie meegedaan. In die tijd heb ik geleerd: het gaat er niet om dat je altijd perse wil winnen. Veel belangrijker is dat je je niet het vijfde wiel aan de wagen voelt. Dat zit hem vaak in kleine dingen. Dat hou ik mijn dochters steeds voor. Met wat ze nu doen bepalen ze immers de rest van hun leven”.
-
--
"Muzikaal gezien ben ik als kind niet verder geraakt dan het trommelkorps van de schutterij in mijn geboortedorp Dorne. Dus dat mag geen naam hebben. Maar net als mijn dochters heb ik wel diverse takken van sport verkend. Zo heb ik ook jiu jitsu gedaan. Daar ben ik mee gestopt vanwege een te grote kans op blessures en daarmee op werkverzuim".
"Ik rij nu nog regelmatig op mijn mountainbike en ik doe aan hardlopen: elke maandag 15 en iedere zaterdag 10 kilometer. Bovendien ga ik 1, soms 2 keer per week op de fiets 50 kilometer heen en 50 kilometer terug naar mijn werk bij Ford in Genk. Ik maak daar onderdeel uit van het kader; ben verantwoordelijk voor de perserij".
"Naast mijn werk heb in 2000 in 4 jaar mijn masters of business gehaald bij de combinatie van de Katholieke Hogeschool Diepenbeek en de universiteit van Cambridge. Op grond daarvan durf ik mijn dochters voor te houden dat doorzetten loont".
-
"...een kwestie van rekenen..."
- -
“Linda en ik zijn gezegend met 4 begenadigde dochters die stuk voor stuk goeie leerresultaten behalen. Ze zijn alle 4 jarig in mei. Laurika en Kristen zelfs allebei op 1 mei. Vraag me niet hoe dat kan. Zullen we het maar houden op een kwestie van rekenen?”
-
“Ik zeg maar zo: als ik 5 vrouwen aankan, kan ik de hele wereld aan. Maar dan moeten ze natuurlijk niet gaan samenspannen”.
-
--
“Op een gegeven moment wilden wij heel graag een hond. Robert voelde daar aanvankelijk niets voor. Samen met onze 4 dochters heb ik 5 jaar samengespannen tot hij langzaam maar zeker door zijn knieën ging. Om hem echt overstag te krijgen moesten we wel een concessie aan hem doen. Want hij ging uiteindelijk alleen maar akkoord als het een mannetjeshond zou worden".
-
"Het werd een schapendoes. Zijn naam kwam heel democratisch tot stand. We hebben allemaal 5 namen op een briefje gezet. Daaruit hebben we gekozen. Het werd Mylo. Mylo voelde zich hier meteen helemaal welkom”.
-
Anouk:"Als ik op mijn saxofoon repeteer, zingt Mylo iedere keer met me mee".
-
"...ik leef in functie van mijn gezin..."
-
Linda:“Ik leef helemaal in functie van mijn gezin en ik heb de indruk dat dit hier onder ons dak wel wordt gewaardeerd".
Anouk:"Mijn moeder is een supermama die de allerlekkerste soepjes maakt".
Linda:"Ik ga niet voor een carriére. Vroeger heb ik met heel veel plezier voor Fisher Price gewerkt, tot dat door Mattel werd overgenomen. Kon ik nog wel verder blijven werken in Brussel of Amsterdam. Dat was echter onmogelijk te combineren met een gezin. Maar met die Fisher Price-groep van destijds komen we trouwens nog elk jaar een keer bij elkaar".
"Met 4 kinderen leer je goed improviseren. Zo kon Laurika zich tijdens haar voorbereiding op haar eindexamenweek middelbaar niet goed concentreren als Anouk op haar saxofoon repeteerde. Dus trok Anouk met haar sax eerst naar de kelder en daarna naar de tuin. Nadat ze buiten een stuk had gespeeld, applaudisseerden de buren".
-
"...dat doe ik niet als het alleen maar koud is...."
-
“Toen we kinderen kregen, besloten we: voor hen moet er een rustpunt in huis. Dat ben ik dus geworden. Daarnaast treed ik vooral aan als chauffeur. Voor hun middelbaar zijn ze allemaal naar het Hubertus College in Neerpelt gegaan. Da’s 5 kilometer fietsen voor ze. Alleen als het erg regent, breng ik ze en haal ik ze weer op. Dat doe ik niet als het alleen maar koud is”.
-
“Ik ben nog wel lang actief in het verenigingsleven geweest. Was jarenlang voorzitster van de ouderenvereniging. Daar ben ik mee gestopt toen onze dochters ouder werden en meer aandacht van me begonnen te vragen”.
-
“Ik ben nog wel plaatselijk correspondent voor het Belang van Limburg”.
-
“Naast het sporten zijn ze alle 4 naar de muziekschool gegaan. Dat is allemaal begonnen met Ivo Soogen. Die klopte elk jaar aan de deur als er weer eentje naar het derde jaar van het basisonderwijs ging”.
-
“Zelf heb ik nooit iets aan muziek gedaan. Dat werd niet aan mij gevraagd toen ik klein was. En ook wat sport betreft ben ik hier in huis niet de meest actieve. Mijn achillespezen zijn niet echt sterk. Dus beperk ik me tot een wekelijkse wandeling met de vrouwenvereniging KVLV".
--
=
Laurika:“Ik ben nu eerstejaars in Leuven. In het begin heb ik me daar op mijn kot best eenzaam gevoeld. Het was nogal een overgang van ons gezin met z'n zessen naar zo'n kamer in je eentje. Maar nu voel ik me ook in Leuven wel thuis".
-
"Ik doe biomedische wetenschappen. Die studie is gericht op het onderzoek naar het ontstaan van ziektes en hoe die zich verder ontwikkelen. Dat begint me wel te boeien, al was ik liever begonnen met geneeskunde. Maar het toelatingsexamen daarvoor heb ik niet gehaald. Van de 4000 kandidaten vielen er 3000 af”.
-
“Bij ons thuis heb ik 10 jaar piano gespeeld. Sinds ik op kot in Leuven woon, heb ik de toetsen niet meer aangeraakt. En ik mis het muziek maken ook niet zo. Het kontakt en de sfeer met de pianoleraren tijdens de lessen vond ik erg leuk. Het thuis oefenen trok me minder. Ik deel die bevlogenheid niet die Anouk met muziek en die Kirsten met hardlopen heeft”.
"
"Ik heb ook jaren aan veldlopen gedaan. Maar daar kon ik het ook niet echt in vinden. Uiteindelijk geef ik meer om lezen".
-
"...mopperpotje..."
-
“Maar ik vond het wel leuk om met mijn kleinste zus naar dat solistenconcours in Maasmechelen te gaan. Mijn ouders konden die dag niet. Ze waren op weekend en dat hadden ze al lang van tevoren gepland. Ik kreeg hun auto mee, ook al heb ik pas een half jaar mijn rijbewijs".
-
"Dus was ik best een beetje gespannen. Mijn vader had via Google een print gemaakt van de route. Die gebruikte Anouk om me te zeggen hoe we moesten rijden. Met het oog op die wedstrijd was zij ook best een beetje nerveus. Op een gegeven moment waren we de weg helemaal kwijt. Toen knalde het wel even tussen haar en mij. Hebben we ons allebei even ontladen”.
-
"Anouk kan af en toe best een echt mopperpotje zijn. Vooral als ze haar huiswerk van school moet maken. Maar het leuke is: ze komt vrijwel altijd met goeie cijfers thuis".
"En toen ze daar in Maasmechelen stond te spelen, was ik trots op haar en blij. Lang voordat de jury met de uitslag kwam, wist ik: mijn jongste zusje eindigt veruit als de beste".
-
-
Amber:"Toen Anouk vorig jaar in september als eerstejaars kwam piepen op het Hubertus college heb ik haar als zesdejaars geholpen met tips en raadgevingen. Op belangrijke momenten zijn we er eigenlijk allemaal voor elkaar. Als een van een ons ergens een paar dagen naartoe gaat, verstoppen de anderen steevast briefjes met leuke wensjes erop in haar koffer".
"In maart hebben Kirsten en ik in Oostende meegedaan aan het Belgisch kampioenschap veldlopen. Terwijl ik stond te wachten op de start van mijn reeks heeft Anouk mijn benen gemasseerd".
-
“Ik ben de eerste van ons vieren die verkering heeft. Met Dries. Hij studeert voor kinesie- en revalidatietherapeut”.
-
“Zelf word ik architect. Dat wil ik al heel lang. Ik zit nu in het laatste jaar middelbaar. Doe wetenschap - dus fysica, biologie en chemie - en wiskunde. Die opleiding wordt bij ons op school door net zoveel meisjes als jongens gevolgd”.
-
“Ik doe al jaren aan de CHIRO mee. Dat is de grootste jeugdbeweging van Vlaanderen. Ik zit nu in de laatste groep met allerlei meisjes van mijn leeftijd die ik al van kleins af ken”.
-
“Ik speel nu al 10 jaar hobo. Omdat dit een houtblaasinstrument is, kan ik daarmee niet bij de fanfare terecht. Maar dat geeft niet. Ik vind het gewoon mooi om erop te spelen. Het geluid sprak me meteen aan toen ik het voor het eerst hoorde”.
-
“En ik doe 2 keer per week aan veldlopen en werk als jobstudent bij brasserie De Kapetulie”.
-
“Als ik aan Anouk denk, denk ik niet in de eerste plaats aan muziek maar vooral aan dieren”.
-
-
Kirsten:“Anouk heeft inderdaad nog meer dan ik met dieren. En dat wil wat zeggen. Zo kwam ik een paar maanden geleden met een pasgeboren poesje thuis. Dat was gewoon door mensen in het veld achtergelaten. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om dat beestje aan zijn lot over te laten. Die hebben we dus met z’n allen gered. We noemen hem Miepie. Alleen Anouk noemt hem Oskar”.
-
“Ik slaap met Anouk op dezelfde kamer. Zij staat iedere ochtend al om 6 uur op. Dan gaat ze drie kwartier oefenen op haar saxofoon. Daar is ze dus al druk mee bezig als wij allemaal om half 7 uit ons bed komen. Op aandringen van mijn vader heeft ze me wel eens met haar sax gewekt; kwam ze vlak naast mijn hoofdeinde staan en heeft ze mij mijn bed uitgeblazen”.
-
“Ook de liefde voor muziek deel ik met Anouk. Ik heb jarenlang bugel gespeeld bij de jeugdfanfare van Kempenbloei; ben daarmee in 2008 nog naar Hongarije geweest”.
-
"...bij mij heeft hardlopen het van de muziek gewonnen..."
-
“Maar het hardlopen heeft het bij mij gewonnen. Ten koste van de muziek. Want de bugel raak ik niet meer aan. Dat was gewoon een kwestie van kiezen. Je kan maar in één ding echt de beste zijn”.
-
“Mensen vinden mij een doordrijver die het altijd supergoed wil doen. Het heeft me in elk geval al 5 keer het Limburgs kampioenschap veldlopen gebracht. En tijdens de Belgische kampioenschappen ben ik al een paar keer 2de en 3de geworden. Ik bereid nu het zomerseizon voor op de piste. Heb mijn zinnen gezet op het Belgisch kampioenschap op de 1500 meter. Daar train ik 3 tot 4 keer per week voor”.
-
“Ook in dat opzicht lijken Anouk en ik wel veel op elkaar. Zij oefent niet alleen elke ochtend, maar speelt daarnaast dan ook nog eens 3 tot 4 avonden in de week”.
-
Anouk:”lk heb de medailles geteld die Kirsten met lopen heeft gewonnen. Alleen al beneden hangen er 111. Volgens mij hangen er boven bijna nog eens zoveel”.
-
-
“Ik maak heel graag muziek. Vier jaar geleden mocht ik op de muziekschool een instrument kiezen. Ik wist meteen: ik wil een saxofoon. Die vind ik mooi klinken en hij ziet er mooi uit. Hij is wel groot. Ik was toen 10 en nog maar 1 meter 33. Dat weet ik want iedere verjaardag strepen we op een lange lat in de kelder aan hoe groot we zijn. En mijn saxofoon is 68 centimeter. Ik heb nou trouwens wel een nieuwe. Ik heb les van Koen. Die kwam daar een half jaar geleden mee aan”.
-
-
“En ik hou heel erg veel van dieren.Twee jaar geleden ben ik buurman Theo iedere dag gaan helpen bij het verzorgen van zijn vogels. Dat doe ik nu ook nog iedere dag. Dan trek ik mijn botten aan om ze te gaan voeren”.
-
-
“Als buurman Theo met verlof gaat, laat hij zijn vogels helemaal aan mij over. En de buren aan de andere kant doen dat ook”.
-
-
“Buurman Theo heeft ook een kraanvogel. Ik heb nu zelf 2 kanariepietjes, 2 zebravinken en 4 parkieten. Alleen de parkieten heb ik een naam gegeven. Een vrouwtje heet Madeleine en een mannetje heb ik Theodoor genoemd, naar buurman Theo. En dan heb ik ook nog Karel de Vijfde. Zo’n ouwe naam vond ik wel mooi bij hem passen”.
-
-
“En dan heb ik ook nog kippen, eenden, krielkippen en ganzen. Papa heeft daar achter in de tuin hele mooie hokken voor gebouwd”.
-
-
“Vlak daarbij heb ik ook mijn eigen dierenbegraafplaats. Want soms gaat er wel eens eentje dood. Die begraaf ik dan zelf. En dan zet ik er een mooi kruisje op”.
-
-
“Het mooiste graf is voor Tinkerbell. Dat was een wilde poes die steeds achter bij ons in de tuin zwierf. Ik legde altijd eten voor hem neer. Het heeft een jaar geduurd voordat hij uit mijn hand at. En daarna wilde hij met me mee, bij ons het huis in”.
-
-
“Voor Tinkerbell hebben we toen een halsband gekocht met een belletje eraan. Dan hoorden de vogels als hij eraan kwam. Want anders at hij ze op”.
-
-
“Maar Tinkerbell werd na een tijdje heel erg ziek. Toen zijn we met hem naar de dierenarts gegaan. Hij bleek kanker te hebben. De dokter heeft het toen een spuitje gegeven zodat hij rustig in is geslapen. Ik stond daarbij en heb hem op mijn schoot in de auto mee naar huis genomen om hem te begraven. Daar was ik wel heel erg verdrietig van”.
-
-
"Ik dacht toen wel: het liefst wil ik dierenarts worden. Maar het is heel veel werk voordat je dat bent. En misschien wil ik later eigenlijk nog liever naar het conservatorium".
-
-
“Want muziek maken met Kempenbloei doe ik wel het liefst van alles. Zondag komen papa en mama en al mijn zussen kijken als we optreden met Hubert Damen. Tijdens een van de repetities heb ik hem nog om zijn handtekening gevraagd. Schreef hij voor me op: voor de beste sax van Limburg, van de grootste acteur van Europa”.
-
"Voor Tinkerbell heeft papa een extra mooi kruis gemaakt. Met zijn naam erop. Dat hebben de andere kruisen niet".
-
"Toen Tinkerbell dood ging, was hij dat belletje om zijn nek al een tijdje kwijt. Na zijn begrafenis hebben we nog 2 nieuwe belletjes gekocht. Een voor op zijn graf en een voor aan mijn schooltas. Dan denk ik tenminste steeds aan hem".
--
--
© 5 april 2011, rob kuil, vofpzb
-
-
voor eerdere bestoefingen
-
-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten